"Val zevenmaal, sta achtmaal op. "

AWW: Het zou een afkorting kunnen zijn voor een nieuwe partij voor de verkiezingen van volgend

jaar.

In het geval van ons bouwproject heeft het er in de verste verte niets mee te maken, hoewel de beleidsmakers zich er zeker ook wel eens ernstig mogen over informeren voor het toekomstig beleid.

Een aardwarmtewisselaar of AWW (het wordt ook wel Canadese put of Provençaalse put genoemd) zal voor velen waarschijnlijk een totaal ongekend iets zijn, dat mochten wij in veel gesprekken al meermaals ervaren. Tegenwoordig moet iedere nieuwbouw of verbouwing voldoen aan de EPC norm(Energieprestatiecertificaat) of EPB (EnergiePrestatie Binnenklimaat) Hier lees je er alles over: https://www.vlaanderen.be/e-peil

Het verschil tussen EPC en EPB: Het EPB is een uitvoerige beschrijving van alle materialen en installaties die gebruikt zijn bij een nieuwbouw of verbouwing en gaat na of jouw woning voldoet aan de energetische vereisten. Een EPC geeft het geschatte energieverbruik aan van jouw woning en hoe energiezuinig je woning is.

Op de website van Vlaanderen kan je alles lezen over verluchten en ventileren https://www.vlaanderen.be/investeren-in-energiebesparing/ventilatiesystemen

In vroegere tijden konden de muizen en soms zelfs de poezen zomaar onder de deur binnen en buiten lopen, tegenwoordig moet alles potdicht zijn en volgens opgelegde regels gebeuren. Hoe meer regels hoe minder vrijheid, maar dat is een andere discussie natuurlijk.

Meestal wordt aangeraden, soms zelf met lichte aandrang, om gebruik te maken van een ventilatie/warmtepomp. Een dure investering waar een natuurlijk alternatief voor bestaat. Via volgende link lees je alle info daaromtrent. https://www.ventilatiesysteemabcd.be/aardwarmtewisselaar-canadese-put

Wij hebben dus de keuze gemaakt om onze verse lucht zo natuurlijk mogelijk binnen te brengen. Kortweg komt het hierop neer: je graaft een buis met een behoorlijke lengte twee meter diep onder de grond in. De lucht wordt buitenhuis aangezogen; terwijl de lucht zijn weg aflegt door de buis neemt hij geleidelijk de temperatuur aan van de omgeving. Twee meter onder de grond is er een constante temperatuur van +/- 12° C. waardoor de lucht zich in de zomer automatisch afkoelt en in de winter net opwarmt.

Informatie lezen is ok maar toch hoor ik nog graag iemand met ervaring spreken ook. Zoals ik reeds schreef in een vorige blog is de kennis van bouwen met natuurlijke materialen en technieken zeer beperkt. In Kuurne zat er toch een witte raaf waar ik ten rade kon gaan . Ludwig van 'Stroomop' vertelde enthousiast over zijn ervaring met het plaatsen van dergelijk systeem. Een idealist zoals je er TE weinig tegenkomt en vooral is Ludwig iemand met een enorme technische kennis.

Een buis van 40 meter lang en een diameter van 20 cm is al behoorlijk indrukwekkend, ze twee meter diep onder de grond krijgen is nog een ander paar mouwen. Maar je bent jong en je wilt wat dus.

Het is een oude volkswijsheid dat 'de kwelm (grondwatertafel) op zijn laagst staat eind augustus begin september. Ik was er toch nog niet erg gerust in maar vol goede moed begonnen we eraan.

Na een kwartier zat ik, samen met een grondwerkspecialist in wording, op de rand van de bouwput te staren naar de ingezakte geul. 

De geul die normaal gesproken 45 cm breed zou zijn werd plotsklaps eentje van een 1 ½ meter. We hadden nochtans een grote kraan ingeschakeld om snel te kunnen werken om dat risico uit te schakelen,maar als mens bepaal je niet de wetten van de natuur. Ons project is nog maar van start en we zitten al diep in de sh*t. Je kan nu beslissen om het idee vaarwel te zeggen en naar de winkel te stappen om een kant en klaar ventilatiesysteem aan te schaffen of je kan koppig genoeg zijn en met een reeks minder katholieke woorden jezelf op een hoger niveau tillen en doorgaan. 

We kozen voor het tweede alternatief. Ik trok me terug in mijn atelier en fabriceerde een soort kader waarmee ik dacht dat het zou lukken, nee ik was er rotsvast van overtuigd dat het deze keer zou lukken. 

's Anderdaags ( na een slapeloos nachtje van werkvoorbereiding en overpeinzingen) startte ik in mijn eentje aan een bijna onmogelijke opdracht. Na wat kinderziekten en herkansingen voelde ik de sfeer erin komen en tegen de middag was ik op dreef en zou niemand me nog tegen houden. 

Voor het laatste gedeelte dat rechtdoor was zonder obstakels werd terug de grotere kraan ingeschakeld.

De timing van het karwei, waarvan ik oorspronkelijk dacht dat het in een halve dag zou geklaard zijn, had ik ondertussen bijgesteld naar 'we zien wel wanneer we gedaan hebben'. Ik zweer dat de uitlating van contentement hoorbaar was toen de laatste aardkluit de geul opnieuw toedekte.

Iets tot een goed einde brengen wat op bepaalde momenten uitzichtloos is, ik ben er aan verslaafd.