Met de moed om op te geven….

(….)"zodat we op 2 januari er opnieuw ten volle kunnen invliegen om een nieuw jaar van bouwavontuur te beleven".

Dat was de laatste zin van onze vorige blogupdate, het kan verkeren zei Bredero.

Het enige wat er echt was in gevlogen was de wind. De tweede dag van het nieuwe jaar begon niet echt hoopgevend; zoals we ondertussen reeds gewoon zijn krijgen we regen en wind te verwerken. Op 17 oktober werd 'Toeronzent' de eerste kalkhennepblok gelegd, dat viel ongeveer samen met de start van een periode van regen zoals we nog maar zelden hebben meegemaakt. In die bijna drie maanden van overvloedige regen heb ik me er niet echt veel van aangetrokken, telkens begon ik de dag met verse moed (ik heb dat waarschijnlijk geërfd van mijn moeder, haar achternaam was immers 'Vesschemoet'). Elke avond alle gebouwde muren afdekken (wat behoorlijk wat tijd in beslag neemt) want zo wordt het voorgeschreven door de fabriek van de hennepblokken. Een totale overkapping plaatsen om toch maar verder te kunnen werken, niets zal mij tegenhouden was mijn motto. Drie maal per dag verversen van kledij omdat je nat bent tot op je vel. We hielden vol en stilaan naderen we het einde van het bouwen met de blokken. Nog wat voorbereiding voor de laatste ringbalk en in de verte zie ik reeds de werken voor het plat dak dichterbij komen. Eenmaal het dak een feit is mag de overkapping weg om plaats te maken voor de mei ( een oude traditie waar ik zeker mijn steentje wil aan bijdragen).

De wind die nu een tweetal weken een nog grotere spelbreker is dan de regen dwingt me op de tweede dag van het nieuwe jaar nog wat extra verankeringen bij te plaatsen. Met een eerder gerust gevoel leg ik er de riem af voor deze dag, een goeie douche en verse droge kledij en we zijn klaar voor een deugddoende Picon als aperitief. Nog maar net even genipt van mijn glas, en we horen een reeks geluiden die je meer aan aardbeving en orkaan doen denken dan aan rustig aperitieven. Vera en ik kijken naar elkaar en weten dat er hier iets serieus is gebeurd. Ik doe mijn werkhelm aan en kan er niet aan weerstaan om mij van de toestand te gaan vergewissen.

Veel onderzoek moet ik niet doen om de toestand in te schatten. Het tentzeil gaat meters op en neer. Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn ratio en ik ga op de stelling kijken wat er is gebeurd. Daar zie ik dat er één van de twee masten doormidden is gebroken. Het slaat in mijn buik ( zoals angst en zenuwachtigheid zo mooi plastisch omschreven wordt). Hier sta ik voor het eerst met mijn rug tegen de muur want op dat moment zijn er geen werkbare oplossingen te bedenken. Een half uur later komt er een man van WDM ( tentenbouwers) opgereden en maakt hij nog net een tweede aanval op onze overkapping mee. Het gevolg van deze tweede aanval is dat ook de tweede mast het heeft begeven . We spreken af dat hij samen met een collega 's anderdaags terugkeert. Niet enkel de wind zorgt voor een giftig nieuwjaarscadeau maar ook de regen doet meer dan een duit in het zakje (zeg maar zak). Slapen doe ik niet deze nacht en rond vier uur krijg ik de drang om de ravage nog eens te gaan bekijken. Er hebben zich grote waterzakken gevormd waar geen beweging in te krijgen is. Gelukkig ( in zover je hier nog van geluk kan spreken) is het een zeil van een stretchtent wat er voor zorgt dat het zeil nog niet aan flarden is gescheurd ( het is duidelijk een zeil van uitstekende kwaliteit).

De wind is iets afgenomen en na een moment van meditatie overpeins ik de mogelijkheden om alles opnieuw in orde te krijgen. Om 8 u beginnen we eraan, ik bel mijn vriend die zijn hoogtewerker onmiddellijk ter beschikking stelt zodat we van bovenaf het water kunnen evacueren met een dompelpomp. Ook dat verloopt niet zonder slag of stoot, Murphy was duidelijk met de storm mee overgewaaid en haalde al zijn wetten uit de kas om het ons zo onaangenaam mogelijk te maken. Gelukkig staat de kerk hier veraf maar toch denk ik dat die kerel die daar woont mij met de regelmaat van de klok ferm heeft horen zijn naam uitspreken ( eerder brullen) op een niet al te vriendelijke manier.

Tegen 16u was de klus geklaard en was het alsof er niets was gebeurd. Elke dag dat ik aan ons project heb gewerkt tot nu toe heb ik met een gelukzalig gevoel gedaan maar nu was ik eventjes van de kaart. Je staat in de kooi van de hoogtewerker na de zoveelste poging water uit te pompen terwijl de regen verder met bakken uit de hemel komt. Er gaan gedachten door mijn hoofd die weinig ( zeg maar niets) positiefs bevatten en dan opeens, zomaar uit het niets schiet er een tekstfragment binnen uit een liedje van Stef Bos 'Met de moed om op te geven, geef ik alles wat ik heb' Vera ( die mee is in de hoogtewerker op dat moment) en ik kijken naar elkaar en weten, straks drinken we onze aperitief opnieuw!!!