Gooi de ramen open. Laat de wereld binnen. De winter geeft zich over. De lente kan beginnen – Stef Bos

Voor een mens het goed en wel beseft zijn we aan de lente toe, een teken dat de tijd ook Toeronzent voorbij vliegt.

In de nieuwbouw is het moment aangebroken om de zekeringskast van de elektriciteit onder handen te nemen. Als kleurenblinde heb ik nooit interesse gehad in deze materie maar ik had mezelf beloofd om onze nieuwbouw zoveel mogelijk alles zelf uit te voeren. Mijn vriend Herman zou me daarin wel begeleiden. Een paar maanden terug kreeg hij echter van de dokter te horen dat ook hij te maken had met de ziekte die niemand wil. Het begeleiden is ondertussen een soort afstandsonderwijs geworden want fysiek gaat het momenteel iets moeilijker om naar de werf te komen. Voor mij is het een reden om de elektriciteitswerken perfect uit te voeren zodat Herman zich daarover geen zorgen hoeft te maken. Ik begin met de meest gemakkelijke aansluitingen zodat de spaghetti aan draden beetje bij beetje kleiner wordt en ik ondertussen al doende veel bijleer.

Op de boerderij komt er een nieuwe inwoner bij. Onze geit, Thea, is reeds enkele maanden alleen, wat niet ok is voor een kuddedier. Ik krijg via via een telefoontje of ik een geit wil adopteren. Ze is niet meer van de jongste en door een vroegere schijnzwangerschap is de uier versteend. Ze is ook nogal eenhandig en zeer bang van vreemde mensen. Niet onmiddellijk de meest aantrekkelijke uitnodiging om deze geit in huis te halen. Toch ga ik op het aanbod in, de eerste dagen bij ons waren nogal van een ADHD niveau maar ondertussen is Margrietje een vaste waarde Toeronzent.

Na het aansluiten van de rij teleruptoren vind ik mijn werk nogal slordig om te zien, ik besluit dan ook s anderdaags om alles opnieuw te doen. Het oog wil ook wat, al zal er na het aanbrengen van alle afschermingen in de kast niets meer van te zien zijn. Nog een paar bijkomende schakelingen en de stroomkabel kan aangebracht worden, mijn examen dus. Hopelijk geen herexamen.

Het laatste zuurdesembrood komt uit de diepvries dus is het tijd om de bakkersmuts op te zetten. Kleinzoon César levert een grote bijdrage in het kraken van de houten twijgjes die de houtoven op de juiste temperatuur moet brengen.

De tijd is aangebroken om ook de muren in de woonkamer te voorzien van de witte leemfinish. Ik heb daar zolang mogelijk mee gewacht zodat er niet onmiddellijk retouches moeten uitgevoerd worden. De bigbag leem weegt nog 400 kg maar wil ik graag binnen plaatsen voor het gemak van werken. Mijn elektrische medewerker help me daarbij graag een handje, al is zijn omvang niet het meest geschikt om door de deur van een nieuw huis binnen te komen zonder schade.

Het aanbrengen van een finishlaag leem is niet het zelfde als een basislaag van 3 cm dik.

De basislaag is volledig droog en dus bij gevolg zuigt deze laag ook enorm vlug water op bij het aanbrengen van de finishlaag, wat er voor zorgt dat de witte leem mij niet veel tijd gunt om mooi uit te strijken. Met de zeer nuttige tips van een vriend stukadoor zal het me zeker lukken. Met de mortelspuit zoek ik naar de juiste consistentie van de leem en gepaste luchtdruk, eenmaal dat in orde ben ik niet meer tegen te houden.

Na het leemstucken is het hoog tijd om de grote kuis te doen in de woonkamer want het is een smeerboeljte op de grond. Als de grove borstel en de industriële stofzuiger de revue zijn gepasseerd is het het moment om te genieten van de gedane werken.

Vera komt me eventjes vergezellen en neemt het beschermen van het hout voor haar rekening. Zo nu en dan een dagje samen werken doet deugd.

Heel voorzichtig komt het voorjaar in zicht en denken we ook al even aan de lochting. Door onze manier van ecologisch en biologisch tuinieren moeten we de grond niet voorbereiden zoals de traditionele tuinier wat op zich al heel veel werk uitspaart. Na een gesprek met Janne van Maisterplan( www.maisterplan.be) willen we nog een stap verder gaan en reserveren we een lapje grond voor de 'Ruth Stout' methode. Ruth was een Amerikaanse vrouw die geen zin had om veel in de tuin te werken, ze keek en luisterde naar de natuur en ontwikkelde zo haar eigen methode om groenten te kweken. De voorbereidingen zijn achter de rug en binnenkort komen op dit lapje grond aardappelen en bieten. Zeer benieuwd wat het zal worden, binnen enkele maanden meer daarover.

Met het plaatsen van de drukknoppen, stopcontacten, en afwerkingsplaatjes komen we opnieuw een stapje dichter richting afwerking. Ook al zijn het geen grote zichtbare werken toch geeft het een zalig gevoel van voldoening om ons toekomstig nest zo te zien evolueren.

Met evenveel voldoening snijden we een nieuwe bol jonge kaas aan na zes weken van rijping. Ons Thea, die met haar melk instaat voor al onze zuivelproducten zijn we zeer dankbaar.

Vera haar verjaardag vieren met een verrassingsontbijt op de dijk, een wandeling aan de waterlijn en een buurvrouw bezoeken in het revalidatiecentrum. Meer dan vijf uur hebben we daar niet voor nodig (van 08.00 tot 13.00 uur), de rest van de dag genieten we van de rust en de pracht van de natuur TOERONZENT.

Normaal trek ik wel bij alles mijn plan maar bij het aansluiten van de internetkabels op de connectoren heb ik een groot probleem. Van de acht kabeltjes kan ik ééntje onderscheiden van kleur met de rest, die zijn allemaal identiek in mijn ogen. Vera is mijn redder in nood en zo kan ik dat karwei ook afvinken als gedaan.

Nadat we vorig jaar samen naar het concert van Bruce Springsteen zijn geweest nodigt Christof mij uit voor een concert in Lille (Rijsel). Normaal ga ik op vrijdag op geen enkele uitnodiging in wegens repetitie van onze Harmonie maar deze keer maak ik een uitzondering. De kans om het requiem van Verdi live mee te maken is immers zeer uitzonderlijk. Als ik erbij vertel dat er een koor van ongeveer 200 leden en een orkest van ongeveer 60 muzikanten het podium bevolkte dan hoef ik geen verdere uitleg meer te geven denk ik. Het was kippevel van de eerste tot de laatste noot. Voeding voor de ziel.

Reeds anderhalf jaar zamelen we kurk in, met een resultaat om U tegen te zeggen. Deze inzameling zal over een paar weken zijn einde bereiken, dit omdat ik zal starten aan de opbouw van de vloer.

VOOR DE LEZERS ONDER JULLIE DIE NOG KURK WILLEN SCHENKEN? HET IS NU OF NOOIT.

Om de blog af te sluiten maak ik nog graag even reclame voor een tentoonstelling van Dorine Vesschemoet en ikzelf in de Burg in Brugge. Even een intermezzo in de bouw maar met grote dank aan Dorine die het grootste deel van de permanentie op haar neemt.