De Welriekende dreef

In de vorige blog kon je lezen dat ik, omwille van latere materiaallevering dan voorzien, mijn werkschema heb moeten aanpassen. De voorbereidingen voor het inblazen van de cellulose is bijna klaar. De dwarslatten wil ik enkel nog steviger bevestigen met langere nagels aan de balken. Hier stootte ik nog eens op een onvoorzien probleem, met de firma waar ik mijn nagelmachine kocht.. Een verhaal dat ik niet in detail zal bespreken maar waar ik nog maar eens heb moeten ervaren dat eerlijkheid soms ver te zoeken is. Ze kunnen mij één maal bedriegen maar geen twee maal, einde verhaal.

Om zeker te zijn dat de latten stevig genoeg vasthangen ( er komt bij het inblazen van de cellulose nogal wat druk op de latten) besluit ik (bij gebrek aan de juiste nagels) om er vijzen in de draaien. Een werkje dat geknipt is om uit te voeren met mijn stelten, als je er kan op lopen natuurlijk. Na mijn eerste ervaring (zie vorige blog) ben ik vastbesloten om mezelf een cursus steltlopen voor te schotelen. Ik zal nog niet onmiddellijk mijn toegangsexamen kunnen afleggen bij de Koninklijke steltenlopers van Merchtem maar het lukt me wel om de werken aan het plafond feilloos uit te voeren.

De voorbereidende werken zijn afgerond en opnieuw moet ik mijn werkschema wat aanpassen, voor het inblazen van de cellulose is het nog een weekje wachten. Het is dus tijd om een werk te doen dat niet onmiddellijk mijn voorkeur wegdraagt. Vooraleer ik vorig jaar begon met het bouwen zelf had ik alle nodige toe- en afvoerbuizen reeds geplaatst maar enkel tot net buiten de bouw. Alles moet dus nog verder afgewerkt worden en dus aangesloten worden op de respectievelijke doeleinden.

Met de laatste maanden in gedachten denk ik dat het nuttig kan zijn om op bepaalde plaatsen rond de nieuwbouw een drainagebuis te plaatsen, dus starten we daarmee (Een spade diep in de grond leert me dat deze werken geen overbodige luxe zullen zijn). De drainagebuizen komen in een nogal drukke omgeving te liggen tussen de bestaande afvoeren van onze huidige woning en alle nieuwe die er nog bij moeten komen. Ondergrondse spaghetti is niet overdreven. Het probleem is dat onze huidige woning nog niet kan afgesloten worden en dat alle nieuwe leidingen er wel al moeten bijkomen op de bestaande putten.

Na de drainagebuizen komt het leukste eraan, de werken aan de Welriekende dreef. Met de gedachte "het is niet omdat het stinkt dat het niet goed ruikt" begin ik de wc-afvoerbuizen naar de bestaande septische put te leggen. Binnen een paar jaar zal onze straat voorzien worden van een gescheiden rioleringsstelsel en moet er geen septische put meer gebruikt worden. Toch willen wij deze blijven behouden om volgende redenen: Wij hebben de keuze gemaakt om geen compost- wc te plaatsen ( dat type wc is nog niet volledig reukvrij en moet wekelijks geledigd worden (we willen onze kinderen niet de opdracht moeten geven om dat klusje voor ons te komen klaren als het ons niet meer lukt). Een wc met spoelwater verbruikt toch nog steeds een behoorlijke hoeveelheid water op jaarbasis ( voor twee personen +/- 22.000 liter!!!) Nu klinkt mijn uiteenzetting waarschijnlijk belachelijk maar ons op hol geslagen klimaat zal er nog wel voor zorgen dat we extreme droogte meemaken ook. Binnenkort starten we met de aanleg van een ecologische waterzuivering op basis van planten. Deze zuivering zal al ons vuil (grijs) water zuiveren zodat we het opnieuw kunnen gebruiken om bv. de wc te spoelen (oneindige recyclage dus).

Bij het openen van de septische put zie ik dat het tussenschot al behoorlijk aangetast is door betonrot. Dus moet er ook daaraan een kleine restauratie gebeuren, wat ik aan de hand van een rest dikke inoxplaat kan uitvoeren. Zo moet niet de put geledigd worden en vooral moet ik er niet instappen om de klus te klaren.

Nadat de rioolwerken zijn beëindigd is het tijd voor een kuisbeurt en dat maakt me dan opnieuw gelukkig en tevreden bij het aanschouwen van de gedane werken.

Vrijdag 9 juli stond er in de agenda ' cellulose inblazen'. Op het afgesproken uur komt Bram Reekmans opgereden. Als je wil isoleren met cellulose vlokken moeten deze worden ingeblazen door een erkend vakman ( en dat is geen overbodige luxe). Bram is één van de eerste vakmannen in onze contreien die deze techniek 20 jaar terug aanleerde in Duitsland. Het grote voordeel bij Bram is dat de bouwheer mag meewerken, zo kon ik alle voorbereidende werken, hulp bij het inblazen en de afwerking na het inblazen zelf uitvoeren. Bram en ikzelf hadden enkel nog maar telefonisch gesproken maar vanaf de eerste seconde klikte het en waren we een goed samenwerkend team voor deze dag. Mijn taak was de pakken samengeperste papiervezels in de machine voeren zodat Bram constant kon inblazen en zo werden de ruimtes perfect gevuld. De vulling wordt door middel van staalafname 'letterlijk' op de digitale weegschaal gelegd en zodoende gecontroleerd op de densiteit. Veel vroeger dan dat ik verwachtte was het plafond geïsoleerd met +/- 18 m³ cellulose (papiervezels). Toen ik na de werken boven kwam viel het me onmiddellijk op dat deze isolatie niet enkel thermisch haar voordelen heeft maar zeker ook akoestisch een enorm verschil maakt. Naast de kalkhennepblokken hebben we nu nog een tweede materiaal dat voor een zeer aangename gedempte sfeer zorgt. Een mooi weetje: Op de plastiek verpakking zie je geen flashy kleuren logo of reclame van de firma. Ze doen dat heel bewust zodat deze terug kan gerecycleerd worden voor het vervaardigen van doorzichtig plastiek. De zakken worden allemaal terug aan de firma bezorgd, als dat geen voorbeeld is van duurzame industrie!!!

Na het afwerken ( afplakken van de gemaakte inblaasgaten) is het ook hier opnieuw het moment om te kuisen en te genieten van de gedane werken.

Vorige maandag kwam een (voor mij nog onbekende) vrouw een zakje verzamelde kurken brengen, ze volgt onze blog en wil haar steentje (kurkje) bijdragen aan ons project. Een uur en een heel levensverhaal later vertrok Annemie terug. Dergelijke momenten zijn van onschatbare levenswaarde voor mij. Evenals een rustmomentje in ons bos met vrouw en kleinkind of een tussendoortje met schoonbroer naar Werchter voor een optreden van Bruce.

 Ook een bezoek aan de firma Lemahieu in Beernem deed deugd. Dank zij hen kon ik mijn zelfstandige carrière uitbouwen zoals ik ze wenste. Elk weekend (en heel regelmatig ook 's nachts) deed ik daar herstel en onderhoudswerken. De stookketel, waar met gemalen oude paletten de stoom opgewekt wordt, was mijn wekelijkse vaste werkplaats. 

Voor de komende week staan er alvast opnieuw enkele leuke en interessante nieuwe opdrachten op het programma.