‘I'm singing in the rain’

Vorige week even geen blog geschreven, dat was niet uit luiheid of bij gebrek aan inspiratie, daar was een goede reden voor.

Onder de zeer vele milde schenkers van kurken (waarvoor we allen even dankbaar zijn) is er eentje die wat verder ligt dan onder de kerktoren.

Het is nog steeds wintermodus Toeronzent dus ik melk onze geitjes maar om de twee dagen wat wil zeggen dat wij wel eventjes een weekendje weg kunnen van onze bouwwerf/boerderij. Ook een dergelijk weekendje (eigenlijk zijn we maar 24 uur weg geweest, maar het is het gevoel dat telt) staat in het teken van onze nieuwbouw. Samen met een koppel vrienden zijn we afgezakt naar het prachtige Watou, onze eerste stop brachten we door in Bar Bernard, (een absolute aanrader) https://www.sintbernardus.be/nl/Barbernard om daarna onze grenzen op te zoeken. Letterlijk pal op de grens ligt het hotel Callecanes https://www.hotel-callecanes.be/  waar we altijd zeer welkom zijn. De hoofdreden van onze ' verre reis' was zoals gezegd kurk ophalen voor onze vloerisolatie. De buren van hotel Callecanes is 'de Terminus' https://www.terminus.be/nl  met aan het hoofd van deze zaak Kathleen en Pieter. We beleefden een zalig geslaagde avond samen met onze vrienden van aperitief tot dessert. Pieter, een no nonsens sterrensomelier, kwam op het einde van de avond kurkdroog zijn bijdrage leveren. Opnieuw met een voldaan gevoel voor lichaam en geest keerden we terug naar Toeronzent.

Op de bouwwerf worden na het plaatsen van de kleine ramen de voorbereidingen getroffen voor het plaatsen van de grotere ramen en deuren. De deur en raamopeningen worden aangepast (soms op een beetje avontuurlijke en ondeugende manier). Dinsdagmorgen om 4u30 hoor ik wat ongekende geluiden buiten, de man die het spin-kraantje levert is blijkbaar ook een vroege vogel. Samen met Mathias werken we beheerst de hele dag door tot alle ramen en deuren op hun plaats gemonteerd zijn. Alle glas zit nog intact in hun kaders ( scherven brengen geluk is hier niet van toepassing) dus we zijn tevreden over ons werk.

Na ieder hoofdstuk is het telkens tijd om de volledige werf op te kuisen. Ik heb geen smetvrees of de kuisziekte maar een propere werf brengt zielenrust, is veilig, overzichtelijk en geeft courage om verder te doen. Met dankbare hulp van vrouw en kleinkinderen.

Een maand of acht terug kreeg ik een telefoontje van vriend Reginald met de vraag of ik misschien interesse had in een oude aluminium trap. Gezien wij in ons project circulaire materialen hoog in het vaandel voeren rij ik onmiddellijk naar de opslagruimte van Reginald om de trap eens van naderbij te bekijken. In ons huidig huis is, hoe kan het ook anders, metaal zéér aanwezig. Van uit voortschrijdend inzicht hebben we besloten om in ons nieuw huis te kiezen voor zoveel mogelijk natuurlijke materialen, een aluminium trap zie ik daar niet in passen. Toch neem ik het aanbod van Reginald dankbaar aan, het zou immers een hoofdzonde zijn om deze prachtige trap aan de schroothoop te moeten schenken.

Nu de nieuwbouw binnenin een flinke poetsbeurt heeft gekregen sta ik met voldoening te genieten en na te denken over de volgende stappen. Bij het zien staan van de ladder komt de trap van Regi zich aanbieden in mijn overpeinzingen. Misschien is het nu wel het moment om de trap te plaatsen als 'werftrap'; Ik doe een kleine SWOT-analyse in mijn hoofd en tegen het eind van de dag staat er een stevige trap die ons op een veilige manier van zal bijstaan voor het verplaatsen van beneden naar boven en omgekeerd.

Volgende stap is de definitieve dak-dichting. Het is onze bedoeling om het opgevangen hemelwater op een natuurlijke manier te zuiveren tot drinkwater. Het is dus van groot belang dat we het water zo zuiver mogelijk opvangen en dat begint natuurlijk al op het dak. Bij navraag blijkt dat EPDM (synthetische dakrubber) het water verkleurt, er bestaat een speciale coating om deze verkleuring tegen te gaan maar deze coating is op basis van aluminium wat zeker even nefast is voor het drinkwater. In overleg met Koen https://deloofsanitair.be/nl  (die de dakafwerking zou uitvoeren) verlaten we de piste van EPDM en zo ook de samenwerking voor dat gedeelte van de nieuwbouw. We gaan verder met Lode https://bebouwenbewaren.be/  die ons adviseert op met TPO (thermoplastische poly- lefinen) te werken. We spreken af dat, zodra het weer het toelaat (geen regen) we er samen invliegen. Na een telefoontje van Lode vorige maandag begin ik dinsdag aan de voorbereidende werken, het plaatsen van de recuperatie PIR. Met een drie man sterke equipe komen ze op woensdag de bouwwerf opgereden om de klus te klaren. Toen ze de hoogtewerker zien staan zijn ze onmiddellijk van hun ochtendhumeur ontdaan, blijkbaar hebben ze het alle drie niet zo hoog op met het werken in de hoogte en vooral ladders zijn niet hun beste vrienden ( ze zijn immers gewoon van in putten te werken voor het dichten van zwembaden ipv. daken). De weergoden zijn ons dan toch eindelijk eens gunstig gezind maar op het eind van de dag en bij het zien van de eindstreep komt er toch alweer een verwittiging onder de vorm van lichte regendruppeltjes dat we best niet treuzelen. Tegen de tijd dat alle werkmateriaal terug is opgeborgen en het dak een laatste poetsbeurt heeft gekregen komt de automatische testfase reeds aan De regen valt opnieuw uit de hemel, ik kan er niet aan weerstaan om als een kind de plensbui te ondergaan op het dak van onze nieuwbouw om te zien hoe het water voor het eerst zijn weg zoekt naar de afvoerpijp. Ondanks dat ik ondertussen ( en ik ben waarschijnlijk niet alleen) de regen stilaan kotsbeu ben geworden geniet ik ten volle van de spontaan gevormde waterkanaaltjes op het dak.

Uitkijkend naar het volgende hoofdstuk zing ik stilletjes (niet te luid uit schrik dat de buren me laten afvoeren naar een psychiatrische instelling) 'i'm singing in the rain'